Festiwal sztuki w przestrzeni publicznej

Andree Weschler

Artystka urodziła się we Francji, od ponad dziesięciu lat mieszka i pracuje w Azji. Kształciła się w zakresie sztuk wizualnych w Akademii Sztuk Pięknych Nanyang w Singapurze, studiowała również na Uniwersytecie Technologicznym Curtin w Australii oraz w L'Ecole Nationale des Beaux-Arts w Paryżu. Od 2000 roku regularnie uczestniczy w międzynarodowych wydarzeniach artystycznych w Azji, Europie i Ameryce Południowej. Pracuje w obszarze rozmaitych mediów - jest artystką performance, łączy rysunek, instalację, wideo, fotografię i dźwięk.

W swojej sztuce wykorzystuje ciało jako nośnik znaczeń i narzędzie do odkrywania sensów. Bada role, jakie spełnia ludzkie ciało i sposób, w jaki jest prezentowane. Wykorzystuje je aby zbadać granice dopuszczalnych konstrukcji społecznych, jej akcje są także próbą manifestacji różnic cielesnych - sięga do obszaru antropologii i seksualności. Weschler pokazuje w jaki sposób normy społeczne krępują pierwotne instynkty, regulują zachowania w przestrzeni publicznej. Przedstawia tę część człowieczeństwa, która została wyparta i zamknięta w sferze prywatnej, oddzielnej i jednocześnie wspólnej dla wszystkich, stała się rodzajem sekretu, który każdy nosi.

Balansuje na granicy tego, co jest uznane za normalne a tego, co jest odchyleniem od normy. W "The Little Red Riding Hood" (Czerwony kapturek) pomalowała czerwoną szminką usta a potem całą twarz, ramiona i dłonie. W pracy "Domesticated in her Animality" (Udomowiona w swej zwierzęcości) regulowała brwi aby je ostatecznie wyrwać w całości. Początkowy akt konstruowania piękna przekroczył dopuszczalne granice reprezentacji. W akcji "The Parasite" (Pasożyt) (2005) pojawiła się z ogoloną głową w białej sukience. Język i wnętrze jamy ustnej pomalowała na czarno, wykrzywiła twarz w rozpaczliwym grymasie. Stworzyła przejmujący obraz zgniłego ludzkiego wnętrza, jakby pod sterylną powłoką ciała i ubrania toczył się jakiś niewyjaśniony i nieuchronny proces rozkładu.

Zrealizowała dwa duże projekty w przestrzeni publicznej. Pierwszy miał miejsce w Tokio w 2000 roku, była to projekcja wyświetlana z galerii i rzucana na ścianę budynku na ulicy Ginza (słynna ulica najbardziej ekskluzywnych sklepów w Tokio), nosiła tytuł "Between the Hair and the Stone" (Pomiędzy włosami a skałą). Artystka snuje w nim rozważania na temat społecznie zaimplantowanych aspektów kobiecości takich jak nauka haftu, golenie włosów pod pachami. Wydobywa na zewnątrz czynności wykonywane zazwyczaj w ukryciu, buduje silny kontrast pomiędzy tym, co społecznie akceptowalne a tym, co pierwotne i wyretuszowane przez popkulturę. Mówi, iż próba wymazania zwierzęcych cech w postaci włosów na ciele kończy się fiaskiem, gdyż one zawsze wracają.

Kolejny projekt w przestrzeni miejskiej - "Hairy Virgin" (Owłosiona dziewica) nawiązuje do XVI-wiecznej ilustracji Pierre'a Boitsuau, która przedstawia całkowicie owłosioną kobietę. Artystka ubrana w cielisty kostium pokryty włosami spaceruje ulicami miasta. Projekt pierwszy raz odbył się w Seulu w 2003, potem w Singapurze, rok temu miał miejsce w Tokio. Artystka planuje zrealizować go także w Paryżu, skąd pochodzi oryginalny rysunek.

"The Choir" (Chór) - praca, która pojawi się w Lublinie w postaci akcji plakatowej była dotychczas prezentowana w formie performances, instalacji, druku cyfrowego. Motyw otwartych ust wypełnionych strunami nawiązuje do kościelnych śpiewów podczas niedzielnej mszy. Statyczny, niemy obraz z plątaniną drucików, które imitują struny głosowe, wypełzające z gardła jest daleką reminiscencją śpiewających aniołów i świętych z ikonografii chrześcijańskiej. Klemens Aleksandryjski porównywał wszechświat do instrumentów o wielu głosach, śpiew do Logosu zaś ciało ludzkie do instrumentu muzycznego. W obrazie wykreowanym przez Weschler nie ma śpiewu, jest natomiast jego symulacja. Bezgłośne śpiewanie zgodnie ze stanowiskiem pitagorejskim zbliża do osiągnięcia kosmicznej harmonii: "Kto bada harmonię świata, porządek i zgodność wszelkiego stworzenia, ten wznosi święty śpiew".