Festiwal sztuki w przestrzeni publicznej

Janusz Bałdyga

Ur. 1954 w Lublinie, mieszka i pracuje w Warszawie.

Zajmuje się performance, rysunkiem, jest autorem obiektów, instalacji, działań ulicznych i realizacji przestrzennych.

W 1979 roku obronił dyplom w pracowni prof. Stefana Gierowskiego na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Był współzałożycielem i członkiem grupy twórczej Pracownia Dziekanka, zwanej również Bałdyga-Onuch-Szajna. Wraz z Jerzym Onuchem i Łukaszem Szajną prowadził Galerię Pracownia w Studenckim Centrum Środowisk Artystycznych "Dziekanka" w latach 1976-79. Od 1976 roku stale współpracuje z teatrem Akademia Ruchu. Artysta od lat prowadzi warsztaty performance.

Realizacje Bałdygi z lat 80. zakładały operacje na znakach i symbolach wyrwanych z rzeczywistości, przez co odnosiły się do sytuacji polityczno-społecznej w Polsce. Użycie siły, Demonstracja siły, Stan posiadania były jednocześnie manifestacją bezkompromisowej postawy artysty. Od połowy lat 80. konsekwentnie redukuje język swojej artystycznej wypowiedzi do najprostszych elementów. Stosuje surowe materiały konstrukcyjne takie jak drewno, gwoździe, linki, słoik, woda, wino i tworzy z nich elementarne struktury - linię, okrąg, prostokąt, punkt. Obiekty współistnieją z performances, niekiedy są ich wynikiem, za pośrednictwem akcji uwalniają swój potencjał a niekiedy powstają zupełnie niezależnie. Aktualny stan moich doświadczeń sytuuje mnie w strefie "pomiędzy" - mówi Bałdyga - z jednej strony opisuje ją performance, traktowany jako sztuka konfrontacji i przewartościowań, z drugiej swoiście pojmowana rzeźba, statyczna, bezwzględna. W jego praktyce artystycznej działanie i przedmiot istnieją niezależnie ale spotykają się również w symbiotycznych układach - obiekty współistnieją z performances, niekiedy są ich wynikiem, za pośrednictwem akcji uwalniają swój potencjał.

Bałdyga posługuje się pojęciem "miejsca znaczone", które charakteryzuje wyczucie przestrzeni i jej uwarunkowań oraz dynamika, jaką wnosi w nią obecność człowieka. Ciało artysty staje się również elementem konstrukcyjnym, narzędziem opisania przestrzeni, świadectwem zmagania się z materią (Wychylenia, Uwaga granica). Balansowanie wokół punktu krytycznego i próba uaktywnienia sfery utajnionej nieustannie towarzyszy jego akcjom.

Działanie w przestrzeni publicznej artysta nie uważa za stan szczególny - w działaniu artystycznym zawsze obowiązuje rozpoznanie uwarunkowań przestrzennych. W przypadku otwartej przestrzeni miejskiej nakłada się jednak na to cały plan społeczny, przez co staje się ona bogatsza. Rozpoznanie przestrzeni staje się bardziej złożonym, wieloaspektowym procesem. Artysta w przestrzeni miejskiej mierzy się z ustalonym chaosem, który nie jest elementem przejścia pomiędzy dwoma porządkami, nie zmienia się, przez cały czas atakuje miałkim, dość dosłownym komunikatem.