Nezaket Ekici
Ur. 1970 Kirsehir, Turcja, mieszka i pracuje w Berlinie.
Turecko-niemieckie korzenie artystki w znaczny sposób wpływają na sztukę jaką tworzy. W swoich realizacjach odnosi się do funkcjonowania na styku skrajnie odmiennych kultur. Jest autorką performances, instalacji i wideo.
Ukończyła historię sztuki i pedagogikę artystyczną na Uniwersytecie Ludwiga Maximiliansa i rzeźbę na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Odbyła także studia z zakresu performance w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych Braunschweig pod kierunkiem Mariny Abramovic. Pracowała z artystami o międzynarodowej randze takimi jak Ilya Kabakov i Tania Bruguera.
Materią jej artystycznych działań stają się doświadczenia czerpane ze sfery społecznej, politycznej i kulturalnej. Wyabstrahowane z rzeczywistości motywy i emblematy są silnie nacechowane znaczeniowo - flaga, biała suknia, mięso, muzułmańska chusta zasłaniająca kobiecą głowę. Wykorzystanie tych elementów nadaje jej realizacjom aktywistyczny wydźwięk. Artystka opowiada o kobiecie w kontekście władzy i kultury, pokazuje, że zarówno jedno jak i drugie stygmatyzuje i służy jako narzędzie zniewolenia. Jednocześnie tematy skomplikowane i kontrowersyjne zostają ujęte w estetyzujący anturaż. Ekici wykorzystuje w tym celu przedmioty-fetysze, tworzy kwiatowe pejzaże albo zapala dziesiątki świec zawieszonych nad sufitem. Swoje akcje aranżuje w sposób poetycki.
Jej performances mają charakter procesualny, są otwarte na asocjacje i przekształcenia. Angażują widza zarówno emocjonalnie jak i intelektualnie poprzez wysublimowaną grę formą i znaczeniami motywów. Ciało w jej działaniach jest nośnikiem ekspresji i idei, która staje się częścią instalacji.
Nezaket zrealizuje akcję rysowania dywanu tureckiego na jednej z wiodących ulic Lublina. Zainspirowała ją do tego fotografia przedstawiająca tureckie miasteczko z ulicą wyłożoną dywanami, po której ludzie jeżdżą rowerami. Dywan odgrywa ogromną w kulturze islamu, przypisuje się mu nadzwyczajne właściwości. W krajach muzułmańskich dywany kładzie się na ziemi, w meczetach, jednak nie chodzi się po nich w obuwiu. Tym bardziej paradoksalne wydaje się zdjęcie, do którego odwołuje się artystka. Dywany rysowane kredą na ulicy będą nawiązywać do wzorów orientalnych kobierców i stworzą symboliczną drogę na wschód.
„Flying Dust (Latający Pył)”
Miejsce: Plac Litewski